Opschrijfboekje (II)

Het handzame notitieboekje, waarover ik hier eerder heb geschreven, bevat weer wat losse aantekeningen. Tijd voor wederom een kleine bloemlezing, dit keer in het teken van jeuk, normen & waarden en twee ongelooflijke foto's.

Aambeien - Wilders heeft jeuk en begint ongegeneerd zijn kont te krabben. Minister Donner ziet dit en vraagt met de van hem bekende, mild-gereformeerde humor: "Aambeien of illegale holbewoners?"

Cats - De jurist en politicus Jacob ('vadertje') Cats (1577-1660) dankt zijn faam niet zozeer aan zijn wetenschappelijk werk en eigenlijk ook niet aan zijn bestuurlijke vermogens - hij was onder meer raadpensionaris van Holland - maar aan zijn gedichten, waarop kenners het etiket 'didactisch' hebben geplakt (doorgaans een ander woord voor 'werkelijk niet te pruimen'). Afgezien van wat verdwaalde oprispingen, zoals 'Kinderen zijn hinderen, zei vader Cats', zijn al deze verzen, opgeborgen als zij zijn in de achterste krochten van bibliotheken, archieven en vrijwel nooit geraadpleegde bundels, volkomen in vergetelheid geraakt. Wat is blijven hangen, is het belerende vingertje. Juist vanwege dat vingertje wordt Cats gezien als de aartsvader en grondlegger van onze normen en waarden.
Ik heb nooit reden gehad om hieraan te twijfelen, tot ik vanmorgen - in een medisch tijdschrift nota bene - de volgende gevleugelde woorden van Cats te lezen kreeg: 'Het beste stuck huys-raet is een goet wijf'. Het is maar dat u weet op welk gedachtegoed onze normen en waarden gefundeerd zijn. (Bron: Medische Oncologie, november 2010).

Handjes - We treffen ze dagelijks in onze postbussen aan: e-mails die onverwijld naar tien andere adressen moeten worden doorgestuurd om dood, verderf & verdoemenis te voorkomen, e-mails over hoe je binnen een paar dagen de omvang van je jongeheer kunt verdubbelen, e-mails waarin de ontvanger gewaarschuwd wordt voor hersentumoren veroorzakende mobieltjes, e-mails met allerlei esoterische rotzooi benevens zoetsappige rijmpjes en e-mails van op sterven na dood zijnde weduwen die miljoenen hebben weg te geven en daarbij uitgerekend op jou het oog hebben laten vallen. De digitale snelweg wordt met andere woorden bevolkt door goedgelovigen, halve en hele zolen, fantasten, goorlappen en criminelen.
Maar af en toe komen er pareltjes langs. Zoals het mailtje met daarin de hierboven afgebeelde, uit 1999 daterende foto van het handje van Samuel Alexander Armas. Toen zijn moeder vier maanden zwanger was, werd geconstateerd dat het ongeboren manneke een open ruggetje had en na de geboorte volstrekt kansloos zou zijn. Om die reden toog zijn moeder naar de universiteitskliniek in Nashville, waar de chirurg Joseph Brunner een grote reputatie genoot vanwege zijn operaties op ongeboren kinderen in baarmoeders.
Op de foto is te zien hoe de op dat moment 21 weken 'oude', ongeboren Samuel vanuit de baarmoeder met zijn minuscule handje de vinger van de chirurg vastpakt. Dit moet de meest bijzondere foto zijn die ooit is gemaakt. En zo niet, dan toch op zijn minst de meest ontroerende. Sam is inmiddels bijna 12.

Of neem nevenstaande foto, waarin op een wel heel bijzondere manier in beeld is gebracht hoe iemand de mond kan worden gesnoerd. Volgens deskundigen is het slachtoffer een vrouwtje en behoort het 'handje' toe aan een mannetje dat het onafgebroken geleuter van zijn wederhelft kennelijk helemaal beu is geweest. Vadertje Cats, die we inmiddels hebben leren kennen als een man die best te porren was voor niet al te vrouwvriendelijke inzichten, zou met instemming van dit plaatje kennis hebben genomen.

Reacties via onderstaande servicebalk of e-mailen naar krekwekdogt@hotmail.nl

Misbakseltjes slaan weer toe

Tsjonge, dat gaat niet in je kouwe kleren zitten, dacht God op de achtste scheppingsdag. Hij was moe en verlangde naar bosvruchtenthee met spritskoeken van Verkade. Of een op eikenhout gerijpte Bokma met wat plakjes boerenleverworst uit de kop van Overijssel. Eerst echter het werk. Dat moest af. En daarom schiep Hij nog twee miezerige druiloortjes. Vergenoegd de geslaagde misbakseltjes in ogenschouw nemend zei Hij: “Jou noem ik NS en jou ProRail. En weten jullie wat nou zo grappig is? Jullie sporen niet!”, waarna Hij zich bulderend van het lachen terugtrok in Zijn rustvertrek.

Het was hedenmorgen weer een gruwel op het spoor. De misbakseltjes hadden ons er de afgelopen dagen al voor gewaarschuwd: waar in de ons omringende landen treinen onder alle weersomstandigheden met overtuiging en precisie zouden voortdenderen, daar zouden ze bij ons heel langzaam gaan rijden en misschien wel stil komen te staan als gevolg van gebladerte op de rails. Je moet in je infantiele onnozelheid toch wel zeer diep gezonken zijn om al op voorhand te kennen te geven dat je het weer radicaal zult laten afweten en ondertussen van mening te blijven dat je buitensporig bovenbalkenendige salaris nog verder omhoog moet.

Om half tien moest ik in Almere zijn. Om vijf over zeven stond ik op het knusse stationnetje Tilburg Reeshof. Ik zal de lezer niet vermoeien met de daaropvolgende hoogst onwaarschijnlijke wederwaardigheden. Laat ik volstaan met de mededeling dat ik me ruim vier uur later, om kwart over elf, bij mijn baas in Woerden meldde zonder erin geslaagd te zijn om ook maar in de buurt van Almere te geraken.

“Ze sporen nog steeds niet”, mompelde God vanmorgen verheugd. “Ik heb werkelijk bijzonder veel eer van mijn werk, al zeg ik het zelf.” Hij pakte een notitieboekje, stopte een spritskoek met een chocolade randje in zijn mond en schreef: 'Niet vergeten Petrus te melden: NS en ProRail voor straf eeuwig een rondje om de kerk en geen traktement'. Hij klopte de kruimels uit zijn baard en stiefelde naar Zijn rustvertrek.

Reacties via onderstaande servicebalk of e-mailen naar krekwekdogt@hotmail.nl