woensdag 31 augustus 2011

FedEx understands

FedEx, een gigant in het vervoer van alles wat los en vast zit, is enkele jaren geleden in de VS onsterfelijk geworden dankzij een beauty van een campagne. De campagne heeft drie centrale thema's: de FedEx Cup (een prestigieus golftoernooi), de opmerkelijke voorliefde van de werknemers voor alles behalve werk en de niet minder opmerkelijke rust waarmee de bazen deze voorliefde lijken te tolereren. Er zijn overigens meer geraffineerde manieren om baasjes om de tuin te leiden. Fraai voorbeeld in het derde filmpje.










Reacties via onderstaande servicebalk of e-mailen naar krekwekdogt@hotmail.nl

zondag 14 augustus 2011

De vierde pastoor van de Heikant

Misschien hebben enkele hoogbejaarden in de Heikant het nog bewust meegemaakt, die sombere dag in maart 1936. Het was koud – net boven het vriespunt – en de zon liet zich de hele dag niet zien, maar dat weerhield de gelovigen er niet van om massaal de plechtige uitvaartdienst van pastoor Sprengers bij te wonen en hem daarna naar zijn laatste rustplaats in de schaduw van de grote kastanje te brengen.

Natuurlijk was de stemming bedrukt, ook al hebben de Heikanters nooit goed geweten wat ze aanmoesten met die Sprengers, die de parochie uiteindelijk maar honderd dagen zou dienen. De verhalen werden weer opgehaald: over hoe hij op de eerste dag de beste in de pastorie alle vitrages had laten verwijderen omdat hij vond dat iedereen moest kunnen zien wat er daarbinnen gebeurde. Dat hij meer van die vooruitstrevende denkbeelden en nieuwlichterijen had gehad waarmee ze niet goed raad hadden geweten. En dat hij ook nog eens zomaar van het ene moment op het andere ertussenuit was gepiept: net iets voor hem. Geen wonder dat ze nooit de kans hadden gehad om aan hem te wennen en hem te leren waarderen.
Zo spraken de Heikanters over Vincentius Sprengers, terwijl ze na afloop van alle plechtigheden in een van de cafés achter een borrel zaten.

Frans Hoffmans
De opvolger was een oude bekende. Franciscus Johannes Wilhelmus Hoffmans had namelijk al van 1916 tot 1918 als kapelaan in de parochie rondgelopen. Hij was in 1891 geboren in Waalwijk en was meteen na zijn priesterwijding als jong broekske naar de Heikant gestuurd, waar hij te maken kreeg met een pastoor van de oude stempel, de vuurvreter en Peerke-vereerder Van de Veerdonk. In 1918 werd Frans Hoffmans kapelaan in Nijmegen, van 1921 tot zijn komst naar de Heikant mocht hij de bisschop dienen in de Sint-Jan in Den Bosch. Hij werd dan ook benijd door alle ‘herdershonden’ van toen, maar was toch verheugd over zijn promotie naar de mooie Mariakerk. Eindelijk pastoor! En dan ook nog in een parochie die hij van binnen en van buiten kende en lief had.

Boeren en melk

Hoffmans werd vrijwel altijd biddend aangetroffen. Na zijn overlijden schreef de Nieuwe Tilbugsche Courant: “Hij was een zeer geziene figuur bij de parochianen, die vooral in hem waardeerden, dat hij zo’n grote waarde hechtte aan het persoonlijke gebedsleven”. Nuchter beschouwd zal de Heikanter van toen, anders dan de journalist van de plaatselijke krant wilde doen geloven, hele andere dingen in hem hebben gewaardeerd. Het feit bijvoorbeeld dat hij bij uitstek een sociale pastoor was, een pastoor die zich begaan voelde met het lot van de gewone Tilburger. Frans Hoffmans was nauw betrokken bij het werk van de Noordbrabantse Christelijke Boerenbond en had letterlijk en figuurlijk veel in de melk te brokkelen bij de C.T.M., de Coöperatieve Tilburgsche Melkinrichting en Zuivelfabriek die gevestigd was aan het Wilhelminapark. Ook de bedevaart naar Scherpenheuvel lag na aan zijn hart.

Restauratie
Al vanaf Pinksteren 1952 was de parochie bezig met de voorbereiding van de viering van Hoffmans’ veertigjarig priesterjubileum in 1956. Er werd op grote schaal geld ingezameld om hem het cadeau te geven waarom hij had gevraagd: genoeg geld om de Mariakerk te restaureren. Het geld kwam er en er werd al druk aan de algehele opknapbeurt gewerkt. Hoffmans heeft de voltooiing van de restauratie echter niet meer mogen meemaken. Op vrijdagavond 11 februari 1955 was hij na een vergadering over de bedevaart naar Scherpenheuvel onwel geworden. In de vroege ochtend van zaterdag 12 februari overleed hij aan de gevolgen van wat ongetwijfeld een hartaanval is geweest. “Een godvrezende opgeruimde figuur ging heen”, kopte de Nieuwe Tilburgsche Courant die dag. Op woensdag 15 februari 1955 nam de Heikant afscheid van een vroom mens met een groot en vooral sociaal hart.

(Gepubliceerd in 'Mooi Meegenomen', augustus 2011)

Foto: Regionaal Archief Tilburg

De eerste pastoor van de Heikant: lees hier.
De tweede pastoor van de Heikant: lees hier.
De derde pastoor van de Heikant: lees hier

Reacties via onderstaande servicebalk of e-mailen naar krekwekdogt@hotmail.nl

zaterdag 13 augustus 2011

Willem II’s stoommachine

Onwillekeurig gingen mijn gedachten gisteren tijdens de zouteloze pot tussen Willem II en Go Ahead Eagles (1-1) terug naar betere tijden, tijden waarin het kortgeschoren gras aan de Goirleseweg nog werd bevolkt door persoonlijkheden, mannen die in hun eentje een oorlog konden winnen. Op zaterdagavond 16 september 1989 bijvoorbeeld, Willem II-Fortuna Sittard.

Het weer was toen even beroerd als nu. Het regende, er stond een ruige wind en de temperatuur bleef fors onder de maat. Gelukkig was de wedstrijd tegen de Fortunezen hartverwarmend. Willem II won die avond overtuigend met 2-0. Namens de Tricolores stonden onder anderen Van Gobbel, Feskens en Brocken op het veld. Maar de winst was vooral te danken aan een ander monument, een onvervalste stoommachine van Britse makelij. Zijn naam: David McKie Loggie. Hij scoorde in de 19e en 48e minuut en werd vervolgens door het onmenselijk harde centrale verdedigingsduo Duut & Liesdek snoeihard onderuitgehaald. Het was een teken van onmacht, radeloosheid en irritatie.
Toen Loggie, ondersteund door twee medewerkers van Willem II’s medische staf, het veld verliet, stak hij ten afscheid zijn hand in de lucht, maar hij begreep meteen dat van een gladiator een meer tot de verbeelding sprekende afgang mocht worden verwacht. Net voor de tunnel hield hij daarom halt, hees zich tussen de medische beroepsbeoefenaren in volle lengte, 1,81 meter, op en schudde met een vreemde grimas driemaal met zijn vuist. Toen kromp hij weer ineen en liet zich gewillig door de regenjassen afvoeren naar de medische inspectie en de doucheruimte.

Onaardige gedachte
Terwijl hij een paar meter voor mij met een gebalde vuist vlak voor de tunnel verpoosde, ging er een onaardige gedachte door mij heen: zouden de Nederlandse velden ooit een lelijkere voetballer hebben mogen aanschouwen? Want laten we eerlijk zijn, een móóie voetballer was Loggie niet. Hij hield er een rare motoriek op na, liep bonkig en stroef, passeerde tegenstanders puur op kracht en was op zijn best in scrimmage-achtige situaties, waarin techniek en souplesse loze begrippen waren.
Daar kwam nog bij dat zijn optreden extra cachet kreeg door zijn kaalheid (een nadeel bij het koppen, aldus de onvergetelijke Vlaamse sportverslaggever De Saedeleer: geen krijt op de pomerans), zijn angstaanjagende dijen, zijn voortdurend op storm staande gelaatstrekken en zijn alles overheersende neus. Geen wonder dat complete verdedigingen bij het opstomen van dit vervaarlijk ogend fenomeen doorgaans even slikten en eerbiedig opzij stapten. Helaas waren niet alle tegenstanders van toen doordrongen van enig historisch besef. Deze materialistische cultuurbarbaren bleken meer prijs te stellen op hun schamele winstpremie dan op het behoud van ons industrieel erfgoed.
Ik mis hem nog steeds. Met een robuuste stoommachine van het kaliber David McKie Loggie hadden de Eagles het gisteren mooi kunnen schudden.

David Loggie sloot in 1993 zijn loopbaan als profvoetballer af bij AZ en is daarna in Nederland blijven hangen. Hij verdient nu zijn brood als autoverkoper in de kop van Noord-Holland. Klik hier voor een hoogst amusant verhaal van David Loggie anno 2011.

Reacties via onderstaande servicebalk of e-mailen naar krekwekdogt@hotmail.nl

woensdag 3 augustus 2011

Paraskevidekatriafobie

Op donderdag 12 mei van dit jaar las ik in NRC een woord dat ik nog niet kende: paraskevidekatriafobie, oftewel angst voor vrijdag de 13e. Dat zet een mens aan het denken, zeker met in het achterhoofd een woord dat ik vele jaren geleden mocht horen en toen maar wat grappig vond: pedopyrofilatelist, oftewel iemand die graag kinderpostzegels in brand steekt.
Die woorden zijn met wat goede wil eindeloos uit te breiden. Ik geef er drie, maar houd me aanbevolen voor verdere, nog omvangrijkere vondsten.

• Pseudoclaustropedofilatelopyromaan
iemand die net doet alsof hij graag in kleine ruimten kinderpostzegels in brand steekt;
• Pseudoclaustroparaskevidekatriofobipyromaan
iemand die net doet alsof hij bang is om op vrijdag de 13e brand te stichten in een kleine ruimte;
• Pseudoclaustroparaskevidekatriafobikleptopedofilatelopyromaan
iemand die net doet alsof hij bang is om op vrijdag de 13e gestolen kinderpostzegels in een kleine ruimte in brand te steken.

Da's andere koek dan wat Van Dale beschouwt als het langste reguliere woord in de Nederlandse taal: meervoudigepersoonlijkheidsstoornis. Op de tweede plaats staat wapenstilstandsonderhandelingen. Ik geef graag het woord aan de lezer!

Reacties via onderstaande servicebalk of e-mailen naar krekwekdogt@hotmail.nl