Gezellie

Terwijl de ober bij ons de carpaccio uitserveerde – gegarandeerd hepatitis E- en antibioticavrij, zo verklaarde hij plechtig op zijn moeders graf – namen aan een tafeltje naast ons twee dames plaats. Veertigers, schatte ik, en ze deden ongelooflijk maar tevergeefs hun best om er nog appetijtelijk uit te zien.

“Gezellie!”
“Ja.”
“Ik denk dat ik voor de op de huid gebakken zeebaars ga, of zo.”
“Ik moet nog even kijken.”
“Zeg, heb je het al gehoord van Joris en Ingrid?”
“Nee.”
“Die gaan misschien uit elkaar, zeg maar.”
“Oh.”
“Als jij dat hoort, heb je dan ook niet zoiets specifieks van, gôh, hé?”

“Wat kan ik voor de dames inschenken?” De ober haalde een piepklein notitieboekje voor de dag en stak even het potlood in zijn mond.
“Ik doe eens gek vandaag. Water met bubbeltjes.”
“Ik moet nog even kijken.”
“Water met bubbeltjes en nog even kijken, genoteerd.”

“Maar je hebt het dus niet gehoord, zeg maar.”
“Nee.”
“En je kijkt er dus ook niet van op, of zo.”
“Nou, nee.”
“Gezellie hè?”
“Ja.”
“Hè, Babs, zeg nou eens eindelijk iets.”
“Eindelijk iets.”

Gezellie.

Reacties via onderstaande servicebalk of e-mailen naar krekwekdogt@hotmail.nl