Tomatensoep

Met een stem die klonk alsof een olifant ruimhartig zijn behoefte aan het doen was had de omroeper laten weten dat mijn trein ‘door een aanrijding met een persoon’ voorlopig niet zou vertrekken. Dan maar een kop koffie.

Aan een aanpalend tafeltje nam een zestiger plaats. Hij was in het bezit van een krijtstreeppak, een ontzagwekkend voorhoofd met aan beide kanten treurig neerzijgende krulletjes en een nota waarin hij met een vulpotlood driftig begon te schrappen. ‘Ontwikkelingsperspectief 2010-2015’ luidde de titel. Eentje om ook maar meteen door te strepen, maar dat deed hij niet. In plaats daarvan riep hij: “Hallo daar!” De serveerster, een verlegen Marokkaans meisje met een fleurig hoofddoekje, kwam meteen naar hem toegesneld.
“Heb je tomatensoep?”
In dit land mogen krijtstreeppakken die verantwoordelijk zijn voor ontwikkelingsperspectieven kennelijk meteen tutoyeren.
Zij knikte en fluisterde: “Jawel, maar ik zou het niet doen, meneer.”
“Wat nou niet doen”, bitste hij, “strekt jouw culinaire kennis soms verder dan couscoussoep met schapenogen? Gewoon tomatensoep en een beetje snel!”
Ze kromp ineen: “Natuurlijk, meneer.”

Hij lepelde de tomatensoep, terwijl hij de nota met een zichtbaar toenemende wrevel verder te lijf ging, met een ongelooflijke snelheid naar binnen en knipte ter afsluiting met zijn vingers. “Betalen”, gromde hij.
“Was de soep naar wens, meneer?”, vroeg ze schuchter.
“Ja.”
“Gelukkig, want er dreven vanmorgen drie kakkerlakken in.”

Het krijtstreeppak vloog kotsend het etablissement uit. Haar ogen glinsterden. Soms neemt het leven een alleraangenaamste wending.