Als ik in een leeg kopje koffie kijk, krijg ik al een weeïg gevoel in mijn buik. Ik ga namelijk gebukt onder een ernstige vorm van acrofobie, hoogtevrees. Toen ik dan ook onderstaande foto onder ogen kreeg, wist ik niet hoe snel ik mij uit de voeten moest maken. Godallemachtig, hoe diep kan een mens vallen...
Er bestaan wat rare beroepen heden ten dage, zo blijkt. Nu weet ik wel dat alles beter is dan géén werk, maar er zijn grenzen. Soms moet een mens zich heel wat laten welgevallen om in het zweet des aanschijns zijn of haar brood te verdienen. Beelden zeggen meer dan woorden. Kijk, huiver en prijs u gelukkig wanneer u zich morgenochtend in alle vroegte met een pakje brood, een fles lauwe thee en de ochtendkrant naar uw werkgever spoedt.
(Klik op de foto's voor een beter en groter beeld)
Krekwekdogt woont in 'de schôônste stad van et laand' volgens de autochtonen en een verzameling rampspoed volgens vrijwel ieder ander. Hij schrijft over Brabant, de toestand in de wereld, heden en verleden, dammen en schaken, politiek, literatuur, Willem II (koning, voetbalclub en de sigaren), het dorp Helvoirt waarin hij is opgegroeid en wat er zoal nog meer op zijn weg komt. En dat allemaal vanuit de schôônste stad van et laand, waar ze nog weten hoe het leven geleefd moet worden.
woensdag 19 januari 2011
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Een kantoorbaan is aantrekkelijker. Vooral die eerste foto geeft me wobbly knees. ;)
BeantwoordenVerwijderenHelemaal gelijk! Ik zit ook graag op een (niet al te hoge) bureaustoel.
BeantwoordenVerwijderen