Over SPQR, een heleboel zwendelaars en een opperkruimeldief

Overal in Rome komt men haar tegen: de afkorting ‘SPQR’. Op moderne gebouwen, maar ook uitgehouwen in eeuwenoude rotsblokken en marmer, op lantaarnpalen en uithangborden, op alle snuisterijen van de plaatselijke voetbalgrootmacht AS Roma en zelfs op de duizenden putdeksels van het lokale waterleidingbedrijf. Wat de afkorting betekent, weet vrijwel geen enkele niet-Italiaan. Zelfs de autochtonen moeten het antwoord maar al te vaak schuldig blijven. Da's mooi: heb ik zowaar ineens toch nog profijt van de Latijnse lessen van vroeger.


SPQR staat voor Senatus Populusque Romanus, oftewel ‘De Senaat en het Volk van Rome’. De afkorting is vermoedelijk enkele eeuwen voor Chr. in zwang gekomen en sedertdien te pas en te onpas gehanteerd, aangebracht, ingebrand en uitgehouwen. Vroeger deden de Romeinen dit om macht en eenheid uit te stralen, nu lijkt de afkorting meer de functie van een soort eigendomsbewijs te hebben: waag het niet, vreemdeling, u aan dit eigendom van ons te vergrijpen! Wat valt er anders te verwachten in een land dat door een notoire schuinsmarcheerder wordt geleid? Zoals de waard is, vertrouwt hij zijn gasten, nietwaar? Het zal je als trotse natie immers maar gebeuren dat al die vreemdelingen een hoofdstedelijk putdeksel het vliegtuig binnensmokkelen en ermee vandoor gaan. Dat is uiteraard buitengemeen ongewenst en daarom moet het ons, vreemdelingen, overal worden ingepeperd. SPQR: met je tengels afblijven, is van ons.

Italië is voor de bourgondiër een eldorado, Rome de kers op de taart. Maar dat laat onverlet dat we de waarheid onder ogen moeten zien en vast moeten stellen dat het gros der Italianen het doen en laten van hun opperkruimeldief Berlusconi zeer ter harte heeft genomen. Ze bezwendelen je met alle soorten van genoegen en ze doen het waar je bijstaat. Maar ik voeg er meteen aan toe: het heeft best iets aardigs.

Je hebt je kont nog maar net op het doorgaans weinig comfortabel restaurantstoeltje laten zakken of zo’n gladde jongen van de bediening heeft al een mandje brood en een karafje leidingwater op tafel gezet. Alleen al met een vinger ernaar wijzen wordt genadeloos afgestraft: 5 euro voor de miezerige stukjes stokbrood en 7 euro voor het water. Denk je in de supermarkt een van die befaamde droge worsten te hebben gekocht, blijkt achteraf in de door een dikke schommel gratis en met veel charme - 'prego, signor, buon appetito!' - aangereikte plastic zak geen pepperoni maar een verlepte komkommer te zitten. En waar de bedelaar ineens zijn onderbenen vandaan haalt als hij rond etenstijd wordt opgepikt door een Mercedes, tsja, dat is ook zo’n raadsel dat naar alle waarschijnlijkheid pas in het hiernamaals zal worden onthuld.

Obelix wist het al: "Rare jongens, die Romeinen."


Reacties via onderstaande servicebalk of e-mailen naar krekwekdogt@hotmail.nl