De ene heette Bep, de andere Trees, letterlijk en figuurlijk dikke zestigers. Ze waren op Tilburg Centraal ingestapt en vanaf dat moment niet meer te stuiten. “Lijken wel twee kapelaans. Ge geeft ze op hoop van zegen een dubbeltje in en ge krijgt er voor een tientje gemiep voor terug”, merkte mijn buurman vermoeid op. Ze reutelden inderdaad onverdroten voort, in een wonderschoon archaïsch Brabants.
“Hoest naw meej oew, Trees?”
“Tis nie veul. Kwo kwies wèk hai.”
“Ge mist oewe Jaonus, zikker.”
“Bietje.”
“Of miste dè ding, ge wit wel.”
Er viel even een stilte. Het gesprek nam ineens een scabreuze wending. Wij luisterden ademloos toe.
“Dè zèk nie. Ge moet tege mèn nie meutele, verrekte prullerd dèggerdurbent.”
“Dan wik zat.”
“Wè zède toch unne golliepaop. Mar alleej dan, dè mis ik ôk, jao.”
“Gullie waart echte natuurliefhebbers, istnie?”
“Dè waare we, jao, mar daor schiek naauw niks meej op. Wè doekeraon?”
“ Aandere vent vatte.”
“Mar Bep, vur un stukske worst haolde toch gin hil vèrreke in hös?”
“Breda, eindpunt van deze trein”, schalde de stem van de conducteur. “U wordt hier allen verzocht vriendelijk uit te stappen.”
Ik ben vriendelijk uitgestapt.
Reacties via het icoontje op onderstaande servicebalk of e-mailen naar krekwekdogt@hotmail.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten