Heel verradelijk waren die dingen. Ze hadden allemaal een stevig ogende krokante korst en leken daarom redelijk betrouwbaar, maar als je er alleen maar naar wees, volgde er subiet een droge knal en stond je tot je schouders in de smurrie. Wendbaarheid, schijnbewegingen en een sublieme valtechniek waren dan ook onze belangrijkste vaardigheden.
Aan de andere kant waren de flaters er evengoed de oorzaak van dat wij in defensief opzicht ernstig tekort schoten. Wij lieten het bijvoorbeeld wel uit ons hoofd om slidings of tackles in te zetten, omdat dergelijke onbezonnen hoogstandjes steevast in de prut eindigden. Die flaterangst - funest voor een verdediger - heeft van meet af aan ons voetballeven beheerst.
Maar niet alleen ons voetballeven. Neem Epi (eigenlijk: Epy) Drost, van 1966 tot 1980 geposteerd in het hart van de verdediging van FC Twente, dat nu, anno 2010, hard op weg lijkt naar de titel. Drost was een uiterst solide 'laatste man' met een weldadige techniek, maar ook een grossier in hoogst humoristische blunders. Mislukte een-tweetjes in het eigen strafschopgebied, terugspeelboogballetjes in eigen doel en meer van dit schoons.Als zich weer eens zo'n bedrijfsongeval had voorgedaan en het voltallige publiek schaterlachend in de kuipjes hing te zieltogen, hief Drost steevast zijn blik ten hemel en inspecteerde vervolgens zijn broekje. Een duidelijk geval van flaterangst. Ik durf er een krat bier onder te verwedden dat Drost als manneke van een jaar of tien menigmaal in een wei, de koeienstront uit zijn ogen wrijvend, de hele buurt bij elkaar heeft lopen tieren.
Drost is alweer vijftien jaar geleden op 49-jarige leeftijd overleden. In het harnas, tijdens een onbeduidende pot van oud-internationals tegen een of ander amateurclubje. Maar zijn verwoestend schoten zijn gelukkig voor de eeuwigheid vastgelegd.
Foto: © FC Twente
Geen opmerkingen:
Een reactie posten