Vandaag hebben we tante Ellie naar haar laatste rustplaats gebracht. Voor zover je daarvan althans kunt spreken in het geval van een crematorium, zo’n doorgaans volstrekt troosteloze, neerslachtige blokkendoos die steevast in de brochure van de begrafenisondernemer wordt neergezet als een door de vele hemelse genoegens in zijn voegen krakend lustoord.
Tante Ellie was een bijzonder mens, over wie ik met gemak een boek zou kunnen vullen. Maar dierbare herinneringen zijn te kostbaar en te persoonlijk om ze zomaar met iedereen te delen. Alleen haar tamme kraai dient publiekelijk aan de vergetelheid te worden ontrukt.
Het beestje was op een goede dag met een kreupel pootje aan komen vliegen. Zijn – of haar, het geslacht van de vogel is steeds een raadsel gebleven – besluit om uitgerekend bij tante Ellie neer te strijken was een gouden greep. Hij kreeg er de meest liefdevolle verzorging die maar denkbaar was en wist dit zeer te waarderen: na genezing van het pootje was de kraai met geen stok meer bij haar weg te slaan.
Van de nood een deugd makend leerde zij hem vervolgens met eindeloos geduld praten. “Hé Ellie, Ellie”, kraste hij als hij honger had en "zuipe, zuipe!" bij een droge keel. Daarmee was zijn repertoire verre van uitgeput, zo mocht ik eens aan den lijve ondervinden nadat tante Ellie me op het hart had gedrukt om hem vooral strak aan te kijken. Dat deed ik. Met verbijstering en woede keken twee kraaloogjes terug. Toen draaide hij verbolgen zijn rug naar me toe en krijste, bewonderenswaardig articulerend: “Verrèkte gek, verrèkte gek!”
Jarenlang heb ik in de veronderstelling geleefd dat tante Ellie hiermee een uniek huzarenstukje had verricht. Maar dat is een misverstand. Op YouTube zijn tal van clips te zien waarop kraaiachtigen van alles en nog wat de wereld inschreeuwen. Maar het is allemaal tweede garnituur.
Het verschil? Tante Ellie, die wonderlijke vrouw die we vandaag naar haar laatste rustplaats hebben gebracht. Voor zover je daarvan althans kunt spreken in het geval van een crematorium, zo’n doorgaans volstrekt troosteloze, neerslachtige blokkendoos die zelfs door kraaien angstvallig wordt gemeden. Behalve dan de bijzonder zwaarmoedige ondersoort die met hoge hoeden, witte handschoenen en een uitgestreken smoelwerk met de kist aan de haal pleegt te gaan.
Reacties via onderstaande servicebalk of e-mailen naar krekwekdogt@hotmail.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten